11 kwietnia 2015 roku, po długiej i ciężkiej chorobie zmarł Janusz Kurczab, wybitny alpinista, instruktor, olimpijczyk. Kronikarz i popularyzator polskich osiągnięć w górach całego świata oraz wieloletni autor i redaktor serwisu wspinanie.pl.
Urodzony 6 września 1937 w Warszawie, taternik, alpinista, wspinacz skałkowy, trener alpinizmu, szermierz i szpadzista. Jak notuje o nim Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu:
jeden z dwóch Polaków odznaczonych złotym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” w dwóch różnych dyscyplinach sportu. W latach 1950-55 uprawiał pływanie, od 1955 roku szermierkę i równocześnie od 1957 taternictwo. W 1959 roku po raz pierwszy wystąpił w reprezentacji Polaki na mistrzostwach świata, w 1960 na XVII Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Aż do 1971 roku wielokrotnie występował w drużynie narodowej. Trzykrotnie zdobył tytuł indywidualnego mistrza Polski w szpadzie.
W czasie ponad 40-lteniej działalności górskiej dokonał około 40 pierwszych przejść letnich i zimowych w Tatrach oraz w Alpach. W 1962 roku w Tatrach brał udział w pierwszym przejściu Filara Kazalnicy Mięguszowieckiej, które było przełomowym osiągnięciem w taternictwie. Uczestniczył także w przejściach nowych dróg na ścianie Kotła Kazalnicy, wsch. ścianie Młynarczyka i na Małym Młynarzu. Zimą dokonał pierwszych przejść zimowych m.in. na wsch. ścianie Mniszka, pn. ścianie Wielkiej Teriańskiej Turni oraz Ścieku.
W Alpach dokonał pierwszego przejścia zimowego drogi Bonatti-Gobbi na Filarze Narożnym, Via dell’Ideale na pd. ścianie Marmolady, drogi Strossera na pd. ścinanie Tofana di Rozes oraz poprowadził nową drogę wsch. filarem Le Drois.
Wspinał się także w górach Grecji, Yosemite i Kanadyjskich Górach Skalistych oraz uprawiał narciarstwo wysokogórskie, startując także w międzynarodowych zawodach w Alpach. Kierował sześcioma wyprawami w góry wysokie: Hindukusz (1972, wejście nową drogą na Noszak), Karakorum (1974, zdobyto dziewiczy szczyt Shispare, Kurczab wszedł solo na dziewiczy wierzchołek Ghenta Sar), w latach 1976 i 1982 próby wejść nowymi drogami na K2, i Himalaje Nepalu (1978 – próba na Makalu, 1980 – próba na Manaslu).
Jest autorem wielu artykułów i książek m.in. „Filar Kazalnicy” (1976 i 1995), „Shispare góra wyśniona” (1976), „Ostatnia bariera” (1980), „Na szczytach Himalajów” (1983, współautor), „Najpiękniejsze szczyty tatrzańskie” (1991, współautor), „Polskie Himalaje” (2008, 6 tomów). W latach 2003-2007 był redaktorem ‘Taternika”, od 2009 roku był współpracownikiem portalu wspinanie.pl.
Janusz był skarbnicą wiedzy o minionych pokoleniach taterników i alpinistów, za swoje teksty był również szanowany i lubiany przez młodszych wspinaczy. Jak mało kto łączył te odległe generacje wspinaczy – wspomina go redakcja wspinanie.pl.
Wszedł w skład Rady Centrum Górskiego w Zawoi, w którym podjął się roli organizatora i szefa Centralnego Archiwum Górskiego.
W 2001 został członkiem honorowym KW Warszawa, a następnie Polskiego Związku Alpinizmu. W 2003 na V. Festiwalu Gór w Lodzi uhonorowany został nagrodą Explorera. Jesienią 2014 roku, Kapituła Kolosów przyznała mu nagrodę „Super Kolosa” za całokształt dorobku.
źródło: Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu, wspinanie.pl